Wednesday

Ο Μιγιάγκι κι ο άλλος με το περουκίνι...


Όπως είπα, αυτή η ιστορία εκτυλίχθηκε μέρα, θα μπορούσε ωστόσο να είχε εκτυλιχθεί και νύχτα. Έιναι χωρίς αμφιβολία μια ακόμη ιστορία σκυλάδικου. Θα την έγραφα αργότερα όπως είπα αλλά ας όψεται το ρεπό που έδωσε ο μαέστρος. Έτσι κι αλλιώς να μην πολυπιστεύετε όλα όσα σας λέει κάποιος που δουλέυει στη νύχτα...

Κάποτε με μια από τις διάφορες μπάντες που έπαιζα κάναμε το λάθος να κερδίσουμε σε ένα διαγωνισμό. Ήταν ένας διαγωνισμός από αυτούς που κάτι επιτήδεια μούτρα διατείνονται ότι θα εξασφαλίσουν καριέρα στους νικητές και τρέχουν οι πιτσιρικάδες να πάρουν μέρος. Εμείς βέβαια, η αλήθεια ήταν, πήραμε μέρος για πλάκα, για να κάνουμε κανένα λαϊβάκι μιας και είχαμε μόνο μερικούς μήνες ύπαρξης. Και ο διαγωνισμός αυτός ήταν για ροκ-μέταλ-πανκ και άλλου είδους μπάντες, όχι για μας που διασκευάζαμε παραδοσιακά. Βέβαια δεν μπορώ να αρνηθώ ότι οι διασκευές μας είχαν δύναμη και γκάζι, πάντως ροκ δεν ήταν. Τέλος πάντων ο ιδρυτής αυτού του διαγωνισμού - ένας μπασμένος κοντοπίθαρος απατεωνίσκος της κακιάς ώρας με μουσάκι α λα μίστερ Μιγιάγκι - είχε την τρομερά επιχειρηματική ιδέα να φτιάξει έτσι τους κανονισμούς ώστε το κοινό να ψηφίζει ποιο συγκρότημα επιθυμεί, ανώνυμα, στο πίσω μέρος του εισιτηρίου. Έτσι μερικά από τα συγκροτήματα μάζευαν τα λεφτά τους, αγόραζαν όσο περισσότερα εισιτήρια μπορούσαν και έβαζαν τους φίλους τους να γράφουν από πίσω το όνομά τους, σαν τιμωρία στο σχολείο. Πώς έγινε και κερδίσαμε ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Θεωρούσα πάντα ότι ο μάγκας με το μουσάκι του τράγου έκοψε εξ' αρχής ότι εμάς θα μπορούσε να προωθήσει ευκολότερα για καμιά αρπαχτή και μάλλον έστησε το διαγωνισμό αφού οι υπόλοιπες μπάντες ήταν πολύ περισσότερο αντιεμπορικές από εμάς. Δε μάθαμε ποτέ.

Το βραβείο για το νικητή εκτός από μερικές δωροεπιταγές τις οποίες οφείλω να ομολογήσω ότι εισπράξαμε ήταν και η ηχογράφηση ενός δίσκου από μια τοπική δισκογραφική εταιρία. Πριν από όλα αυτά βέβαια ο Μιγιάγκι μας μάζεψε στο γραφείο του γεμίζοντάς μας υποσχέσεις και όνειρα, μάλιστα σε μια από τις λαμπρές μελλοντολογικές εξάρσεις του έκανε μπροστά μας ότι μιλάει στο τηλέφωνο με το Διονύση Σαββόπουλο και κανονίζει συναυλία εμείς κι αυτός στην Αθήνα. Τον αποκαλούσε και Νιόνιο πανάθεμά τον, για να μας πείσει ότι είχαν και οικειότητα. Τέλος πάντων το μόνο που κατάφερε με τις συναυλίες ήταν να μας κανονίσει να παίξουμε σε κάτι άθλιες μαγαζιά της κακιάς ώρας, ούτε καν τίποτα underground σκηνές γιατί αν ήταν έτσι τουλάχιστο θα γουστάραμε. Ήταν συνήθως μαγαζιά ξεπεσμένων σκυλάδων, με παλιά τραπέζια, ποτά καραμπόμπες και σερβιτόρες κονσομασιόνες που οι φουκαριάρες προσπαθούσαν να το παίξουν και καλά σοβαρές γιατί ο κόσμος που ερχόταν ήταν της ποιότητας να 'ουμ'.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν ο Μιγιάγκι μας πήγε επιτέλους σ'αυτή τη δισκογραφική να γνωρίσουμε το διευθυντή. Ακούς εκεί διευθυντή...Από μια μικρή πορτούλα που δεν την έβλεπε το μάτι σου κατέβαινες σε ένα υπόγειο με ψευδοτοιχίες, φουλαρισμένο στη γυψοσανίδα που μύριζε ουίσκυ. Από την πόρτα ενός γραφείου βγήκε ένας άλλος κοντοστούπης, ο Μ. κοντά στα πενήντα, μπρατσαράς και φαρδύς σαν κουβάς, με κολλητό μαύρο παντελόνι και κολλητό μαύρο μπλουζάκι. Ο διευθυντής... Στο κεφάλι είχε από εκείνα τα πανηλίθια περουκίνια που - ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί - βγαίνουν πάντα στο αφύσικο και ανύπαρκτο σε πραγματικό μαλλί, ξεφτισμένο κεραμιδί χρώμα, οπότε πάντα μα πάντα κανουν μπαμ ότι είναι περουκίνια. Μου ήρθαν στο μυαλό αμέσως καλτ τσόντες της δεκαετίας του εβδομήντα και ο τύπος έμοιαζε τόσο πολύ με βετεράνο πορνοστάρ κι είχαμε μαζί και την Α. την τραγουδίστρια που ήταν κοριτσάκι φίνο κι όμορφο κι έλεγα από μέσα μου ότι ώρα είναι να πετάξει έξω κανένα παπάρι αλογίσιο ο κύριος διευθυντής και να μας ξεκωλιάσει κι εμάς και το Μιγιάγκι μαζί.

Μπήκαμε στο γραφείο του, ανήλιο και ανάερο με έντονη τη μυρωδιά της κλεισούρας. Παρήγγειλε από μόνος του κοκα-κόλες για όλους και μας έλεγε για τη μεγάλη του επιτυχία το Ρ.Γ. με το δίσκο "Θα στην κάνω ρε Βούλα" τον οποίο αργότερα πούλησε σε μεγάλη Αθηναϊκή δισκογραφική. Σε λίγο έφτασε η σερβιτόρα από τη διπλανή καφετέρια με τις κοκα-κόλες. Ο Μ. την αρπαξε από τη μέση και την έκατσε στα πόδια του κι εκείνη έλεγε σα να γαργαλιώταν: "Έλα ρε Μ. μηηηηη...!" αλλά ο Μ. ασταμάτητος της έλεγε: "Εσένα μωρό μου θα σε κάνω σταρ...!!!".

Δεν ξέρω πώς έγινε και φερθήκαμε τόσο ηλίθια και υπογράψαμε συμφωνητικό με τον απίθανο. Και το χειρότερο δεν ήταν αυτό. Ήταν πως ποτέ δεν πήραμε αντίγραφο του συμφωνητικού και ότι το συμφωνητικό πέραν του ότι όριζε ότι απαιτούνταν έγγραφη άδεια από την εταιρία για τα πάντα, δηλαδή για συναυλίες, εμφανίσεις σε παντώς είδους ΜΜΕ - και παραλίγο θα περιελάμβανε και τις πρόβες ίσως και τις σωματικές ανάγκες μας - είχε ως ποινική ρήτρα 90.000€. Δηλαδή ότι για να αποδεσμευτούμε από αυτό το τριετές συμφωνητικό έπρεπε να καταβάλλουμε στον Μ. αυτά τα λεφτά.
Τέλος πάντων ας χρεώσουμε τις υπογραφές μας στο νεαρό και ευκολόπιστο της ηλικίας μας. Για να μη μιλήσω για μαλακία και το χοντρύνω.

Όταν αποφασίστηκε να αρχίσουν οι ηχογραφήσεις μου είπε:
- Έλα παλικάρι μου το Σάββατο να γράψουμε ντραμς.

Πήγαμε με τους άλλους εκείνο το επικό Σάββατο στο στούντιο. Εγώ έφτασα πρώτος. Περιεργαζόμουν τα τύμπανα που ήταν μάρκας Yama. Όχι Yamaha*. Yama, σκέτο. Είχαν τα πολύ βασικά πάνω και μάλιστα έλειπαν και μερικά κομμάτια.
- Κύριε Μ. τι μάρκα τύμπανα είναι αυτά;
- Αγοράκι μου, λέει, αυτά είναι τα καλύτερα τύμπανα της αγοράς. Ήταν δυο αδέρφια, ο Τama κι ο Yama και είχανε μαζί το εργοστάσιο αλλά τα σπάσανε και χωρίσανε και γίνανε δυο φίρμες η Tama** κι η Yama το πιασες;
Πώς δεν το 'πιασα, βέβαια πολύ παράξενη μου φάνηκε αυτή η ιστορία, ήξερα φυσικά την Tama που ήταν πολύ φημισμένη και ποιοτική εταιρία αλλά η Yama πιο πολύ για απομίμηση μου έκανε. Δεν έδωσα συνέχεια στη συζήτηση. Μετά από λίγο παρατήρησα μια φωτογραφία που είχε κορνιζαρισμένη στον τοίχο, ένα τεράστιο σετ τυμπάνων, ένα πολύ εντυπωσιακό πράμα.
- Αυτό το σετ είναι δικό σας κύριε Μ.;
- Ναι αγοράκι μου, είναι το Yama που έχω μέσα. Μερικά κομμάτια τα πούλησα. Έπαιζα μ' αυτό δέκα χρόνια με τον Καρρά, μετά βαρέθηκα και φίνις.
- Τι πράμα;
- Φίνις ρε παιδί μου πως το λενε; Τέλος.
- Μάλιστα...

Πήγα πιο κοντά στην κορνίζα και παρατήρησα ότι το σετ κάτω κατω έγραφε Sonor***. Φίρμα υπαρκτή και καλή, πάντως καμιά σχέση με Yama. Αργότερα την ίδια φωτογραφία την είδα στο εξώφυλλο του Syncopation, βιβλίου με ασκήσεις για τύμπανα. Αναμφισβήτητα λοιπόν είχαμε να κάνουμε με ένα μεγάλο παπατζή και αρχιφανφάρα.

Όταν έφτασαν κι οι άλλοι και έπρεπε να αρχίσουμε την ηχογράφηση μπήκαμε στο booth κι εκεί έγινε το σώσε...
Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι μεταξύ του booth και του κοντρόλ όπου θα έπαιζε λάιβ η υπόλοιπη μπάντα, δεν υπήρχε ηχομονωτικό τζάμι.
- Κύριε Μ. τι γίνεται εδώ δεν έχει τζάμι.
- Αγοράκι μου στην Αμερική έτσι γράφουν τι να το κάνεις το τζάμι άμα είσαι παιχταράς, φίνις...! Έλα πάρε τώρα αυτό να γραψεις ντραμς.
- Τι είναι αυτό κύριε Μ.;
- Τι, τι είναι παλικαρακι μου είναι μαγνητόφωνο είναι, δεν το βλέπεις; Το καλύτερο της αγοράς, φίνις!
Το κοίταξα, το ξανακοίταξα...Ήμουν βέβαιος ότι είχα στα χέρια μου ένα δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο, με μια κασσέτα παλιά, σταματημένη κάπου στη μέση φτιαγμένο για συνεντεύξεις μαθητών λυκείου γύρω από τον επαγγελματικό προσανατολισμό.
- Ωραία και πώς θα γράψουμε..."ντραμς" κύριε Μ.;
- Τι πώς θα γράψεις αγοράκι μου, πάτα το κόκκινο το rec, δώσε τέσσερα και μπάτε στο κομμάτι να τελειώνουμε καμιά ώρα μη φάμε το Σάββατό μας εδώ μέσα. Λοιπόν όταν τελειώσετε φέρτε την κασσέτα στο γραφείο, φίνις!

Έδωσα τέσσερα, γράψαμε δυο τρία κομμάτια και μετά βάλαμε να τα ακούσουμε. Τι να ακούσουμε δηλαδή...ένας θόρυβος ακουγόταν και στο βάθος κάτι κακοπαιγμένα τραγούδια. Πήγα μέσα στο γραφείο του.

- Κύριε Μ. εδώ δεν ακούγεται καλά, είστε σίγουρος πως έτσι πρέπει να γράψουμε;
- Ρε αγόρι μου, ρε αγόρι μου....εκατό φορές σου είπα πως στην Αμερική έτσι γίνονται όλα, τι θα γίνει όλη μέρα αυτό θα συζητάμε...; Φέρε εδώ την κασσέτα.
Τού 'δωσα την κασσέτα.
- Θα τα βάλω εγώ στο κιουμπέης**** και θα δεις τι ωραία που θα γίνουν. Φίνις.

Φίνις; Φίνις. Τι να πεις παραπάνω. Φύγαμε και θα επιστρέφαμε σε καμιά βδομάδα.

Έτσι κι έγινε. Μια βδομάδα μετά πήγαμε από το στούντιο και μπήκαμε μέσα στο κοντρόλ. Εκεί ήταν και μια μαύρη κοπέλα, που έκρυβε στο μπούστο της ένα παραφουσκωμένο στήθος και μια μίνι φούστα που έπεφτε απαλά σε κάτι απίστευτα πόδια μαζί με έναν περίεργο τύπο που τον είχα πετύχει κάποιες φορές κατά κέντρο μεριά, με μια παλιά μάυρη Μερσεντές που της έλειπε ο καθρέφτης του οδηγού. Αργότερα μάθαμε από μια τυχαία γνωριμία ότι ο τύπος ήταν νταβατζής τρανός στην πιάτσα.
Ο Μ. έβαλε να ακούσουμε τα κομμάτια. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας. Ακουγόταν ένας τέλειος ήχος, μια πληθώρα συχνοτήτων αλλά όχι τα τραγούδια μας. Ήταν κάτι παραπλήσιο, αλλά σίγουρα όχι αυτά.

- Κύριε Μ. αυτά δεν είναι τα κομμάτια μας...
- Τι λες ρε παλικάρι μου και ποιανού είναι; Δικά μου είναι; Εδώ σου φερα τον καλύτερο προγραμματιστή να τα γράψει, ο άνθρωπος άφησε κοτζάμ Σαμπρίνα για να ασχοληθεί μαζί σας και μου λες ότι δε σας αρέσουν κιόλας; Ξέρεις αγοράκι μου πόσα χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά; Πόσων χρονών είσαι;
- Εικοσιένα.
- Εικοσιένα χρονών παιδί και θα μου πεις πως γίνεται η δουλειά; Ο γιος μου εμένα είναι τριανταδύο ρε. Τέλος πάντων κάτσε να πάρω ένα τηλέφωνο το Νίκο να ρθει από δω.
Στο μεταξύ ο άλλος με τη μαύρη του λέει:
- Μ. φεύγουμε εμείς, την πάω κάτω.
- Να την ξαναφέρεις να δούμε τι θα την κάνουμε. Εσένα μωρό μου θα σε κάνω σταρ...! Φίνις!
- Γκεια σας κύριε Μ., είπε η μαύρη κι έφυγαν με το μερσεντεζάκια.

Σε λίγο εσκασε μύτη κι ο προγραμματιστής που άφησε κοτζάμ Σαμπρίνα για να ασχοληθεί μαζί μας.
Έγινε της πουτάνας. Φώναζε ο Μ., φώναζε κι ο Νίκος ο προγραμματιστής που άφησε κοτζάμ Σαμπρίνα για να ασχοληθεί μαζί μας. Δε μας έπαιρνε να το συζητήσουμε παραπάνω. Βρεθήκαμε με τα παιδιά το βράδυ για μπύρες και αποφασίσαμε ότι ο κύριος Μ. ήταν ένας κοινός απατεώνας της κακιάς ώρας και γαμώ τα πεθαμένα του Μιγιάγκι που μας έμπλεξε. Είπαμε να μην ξανασχοληθούμε ούτε με το Μιγιάγκι ούτε με τον κύριο Μ. Έλα όμως που μεταξύ ημών και του κυρίου Μ. υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια αξίας 90.000€...

Δράσαμε ενστικτωδώς. Δεν ξανασηκώσαμε τηλέφωνα, ούτε ξαναείχαμε επαφή μαζί του. Ο ίδιος μας έψαξε κάνα δυο φορές και μας ψιλοαπείλησε με δικαστήρια και μαλακίες για να πάμε να γράψουμε το δίσκο. Δε σφάξανε. Σιγά μη χαλαλίζαμε τις μουσικές μας με τον παπάτζα. Ωστόσο εκείνα τα τρία χρόνια μόνο τους όρους του συμβολαίου δεν τηρήσαμε. Βγήκαμε σε τηλεοράσεις, σε ραδιόφωνα, εφημερίδες, παίξαμε σε φεστιβάλ και κάναμε ένα ψιλοόνομα στην πόλη αλλά ο κύριος Μ. ποτέ δε φάνηκε να παίρνει χαμπάρι. Κάποτε του τηλεφωνήσαμε για να σπάσουμε το συμβόλαιο αφού βλέπαμε κι οι δυο ότι δεν τραβάει η φάση. Ο ίδιος ζήτησε τα λεφτά του.
- Παλικάρια μου εντάξει να σας το σπάσω το συμβόλαιο αλλά εμένα ποιός θα με πληρώσει; Ξέρετε πόσα έσκασα στο Νίκο τον προγραμματιστή που άφησε κοτζάμ Σαμπρίνα για να ασχοληθεί μαζί σας;
- Πόσα κύριε Μ.;
- Πεντακόσια ευρώ με απόδειξη και έξτρα το ΦΠΑ.
- Ε να σας δώσουμε πεντακόσια ευρώ κύριε Μ.
- Ρε παιδιά εδώ έχουμε ενενήντα χιλιάρικα ρήτρα και θέλετε να μου δώσετε πεντακόσια ευρώ συν το ΦΠΑ;
- Ε...πόσα να σας δώσουμε;
- Πόσα μπορείτε;
- Δεν ξέρουμε, να κάνουμε καμιά συναυλία το καλοκαίρι και ό,τι μαζέψουμε να σας το δώσουμε. Μέσα;
- Φίνις!

Το καλοκαίρι εκείνο παίξαμε αρκετά. Σίγουρα βγήκε κανένα δεκαχίλιαρο στο σύνολο. Πήγαμε στο γραφείο του στα μέσα Σεπτέμβρη:
- Κύριε Μ. μόνο χίλια ευρώ μαζέψαμε όλο κι όλο, δεν έχουμε πολλές συναυλίες.
- Δεν πειράζει παλικάρι μου φερ' τα δω...έτσι κι αλλιώς χαΐρι μαζί σας κανείς δεν κάνει!
Του δώσαμε κι ένα απαλλακτικό που είχαμε φτιάξει με έναν δικηγόρο, το υπέγραψε με τη μία, πήρε το χιλιαρικάκι του κι ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι. Δεν ακούσαμε για αυτόν ποτέ ξανά.

Όσο για το μίστερ Μιγιάγκι έμαθα καιρό αργότερα ότι τον κυνηγούσε κόσμος και ντουνιάς και μια νύχτα πέρασε τα σύνορα της χώρας προς το άγνωστο, πιθανότατα προς την Άπω Ανατολή...

Φίνις.


Φιλιά Nahames



*Yamaha
**Tama
***Sonor
****Kιουμπέης (Cuebase)

Υama: η πιο σοβαρή καταχώρηση που βρήκα για τον όρο αυτό είναι μια σχετική με τον άρχοντα του σκότους και του θανάτου σε κάποια Ασιατική θρησκεία

13 comments:

kafouroutsos said...

xaxaxaxa eho grapsei kai go se auto to studio. Eihe koroidepsei kati gnostous mou me ton idio tropo. ego eiha to diko mou set vevaia. tragikes katastaseis

ΠανωςΚ said...

Α ρε Ναχάμες, τι τραβήξατε κι εσείς οι καλλιτέχναι.
Πάντως για να λέμε την αλήθεια, επειδής ήμουν εκεί και είχα αυτιά να ακούω, κερδίσατε απλώς γιατί ήσασταν οι καλύτεροι, κι αν όχι οι καλύτεροι, τότε έστω οι πιο διαφορετικοί απ' τον ορυμαγδό γδούπων των υπολοίπων.

nahames nakanamoko said...

μαλάκα Καφού αμα δεν εχεις παίξει με Yama και μεμβράνες απ την εποχή των Olympians δεν ξερεις το Xριστό σου απο ήχο

τ2φ said...

Yamaτα

Erwtas Stomaxhs said...

lol ρε τον μαλάκα! Βίος και πολιτεία είσαι ρε πούστη μου!
Αλλά 10.000 σε ένα καλοκαίρι ρε; Για να δούμε εμείς τέτοια ποσά πρέπει να παίζουμε δεκαετίες και πάλι δεν θα τα μαζέψουμε!

τ2φ said...

Erwtas Stomaxhs

είναι ωραίο παιδί γι'αυτο τα κονομάει

τ2φ said...

Βιος και Νιξον
αργοπορημένη κρυάδα κυρ ναχαμες

nahames nakanamoko said...

στομαχη 10000 σε ενα καλοκαιρι ειναι κατω απο χιλιαρικο εκαστος μην ψαρωνεις ειμαστε κ δεκα ατομα συν ηχοληπτη

Erwtas Stomaxhs said...

Εγώ ξέρω ότι από το τελευταίο μας λάηβ κονομήσαμε σαν κουαρτέτο 30 ευρώ. Τουτέστιν κάπου 8 ευρώ έκαστος. Για να πιάσω το χιλιάρικο πρέπει να δώσω δηλαδή κάπου 125 παραστάσεις! lol

nahames nakanamoko said...

χαχα ε καντε κανενα τουρ ρε!

Anonymous said...

Re mlk panago,autes tis leptomereies den tis hxera!Mouchinaski edw. 8umamai oti eixa pei me ton fwth na akousoume ta "takes"!!Xa,xa,xa!De 8umamai an hsoun k esu.Prepei na hmastan oi 3 mas.Mlk,ekeina ta 80's fills me tumpales mou exoun meinei axehasta!Pou ta 8umh8hkes?

ΟΖ said...

...pwpwppwpw....ti mou thimises twra.....kala...me ekanes kai gelasa !!!!!...abroz aglo.

Anonymous said...

"βγαίνουν πάντα στο αφύσικο και ανύπαρκτο σε πραγματικό μαλλί, ξεφτισμένο κεραμιδί χρώμα"

το γνωστό και κομοδινί